De Parbo-blues

Henry is de enige Surinamer in de Amsterdamse volksbuurt. Schijnbaar moeiteloos heeft hij de witheid van zijn omgeving aangenomen. De vrouwen op zijn werk dragen hem op handen. Maar zijn kinderen, met kroeshaar en een lichtbruine huid, zien een andere man. Zonder de roes van marihuana is hun vader ongedurig, valt hij uit tegen hun moeder. Ze lopen op hun tenen door het huis. Jaren later kleurt zijn dochter in Suriname haar vaders verleden in, sensueel en vol mededogen. Zij roept haar grootouders op: de wasvrouw Heline en Prince, een gekwelde, trotse man die zijn frustraties botvierde op zijn zoon. Zij schetst hun leven in de krotwoningen van Paramaribo, waar haar vader opgroeide en zijn verlangen naar een andere toekomst ontstond. Een verlangen dat hem, ook in Nederland, niet meer verliet.