Gebed zonder eind

Denkend aan zijn jeugd herinnert hij zich de afkeurende en vragende blikken als reactie op de gezichtstatoeages van zijn moeder, de pelgrimagekleding van zijn vader, het aantal gezinsleden en andere zaken waarvan hij dacht dat die hem en zijn familie anders maakten. In Gebed zonder eind maakt Asis Aynan ons deelgenoot van zijn schaamte en worsteling om van zijn thuisloosheid af te komen. Al schrijvende weet hij zijn pessimisme te doorbreken. Heimwee, dubbele loyaliteit, onzekerheid en de leegte van de geschiedenis blijken geen thema's die te maken hebben met zijn achtergrond, maar vraagstukken voor ons allemaal.