Nevels Kind

Nevels Kind zet de vertellingen voort over de lotgevallen van Mus en de zijnen, de laatste Sprekers van het Verscholen Volk. Weer is een dozijn jaren voorbijgegaan. Iets is veranderd in de wereld. Ongemerkt mindert er het licht en de schemering die Mus vreesde, valt nu toch. Het keldervolk, tegen de oude gebruiken in door riviervolk en wagenvolk verdreven uit de ruïnes van de steden, doolt onzeker rond. Met hen dwalen Nevel en haar dochter. Ooit leken ze hoop te zullen brengen, maar hun lot en daarmee het lot van alle volken neemt een wending die niet is voorzien - behalve misschien door Mus. ‘Ben je bang in het donker, Oude?’ Hij zei het zonder spot. ‘Nee,’ fluisterde ze. ‘Werkelijk niet? Niet zoals anderen?’ Wat bedoelde hij? En waarom leek de zoelte uit de nacht te trekken? Uil huiverde, wilde iets zeggen, maar voelde meteen Mus’ hand over haar mond. De druk van zijn vingers was zacht en bijna teder. Terwijl ze zich stilhield drong tot haar door dat heel de nacht ook verstomde. De hese stemmen hoorde ze niet langer en zelfs het geritsel van blad en het eentonige, hoge gejank van de muggen was opgehouden. Het woud leek levenloos om Mus en haar heen te liggen. En toen hij voorzichtig haar kin optilde, zodat ze omhoog staarde, zag ze aan de hemel niet langer de sterren. ‘Wat heb je gedaan, Spreker?’ vroeg ze hem schor.>> Nevels Kind is, ook dankzij de aan de roman voorafgaande terugblik op de boeken 1 t/m 3, het zelfstandig te lezen vierde boek in de veelgeprezen romancyclus Het Verscholen Volk.