Portret van de jongste zoon

'Onze straat is leeg. Hoewel iedereen zich op dit uur zou moeten haasten naar de plek waar hij de dag gaat doorbrengen. Ik hoor het doffe suizen van de fiets, de straatstenen glijden onder ons voorbij. Voorlopig kan ons niets gebeuren. Ik heb de armen losjes om het lichaam van mijn moeder geslagen.' Een jongen groeit op in de Kempen, gaat op school in Turnhout, mag studeren in Brussel - en hoewel hij zich langzaam losmaakt van zijn geboortegrond, opgaand in wat de literatuur, de muziek, het toneel en de film hem te bieden hebben, groeit het besef dat hij het kind van zijn ouders blijft: wie hij ook wordt, het landschap van zijn jeugd, dat niet meer bestaat, heeft hem gevormd en houdt hem gevangen.