Zeven vette jaren

Ik ben hier net een uur geleden aangekomen, helemaal opgewonden, met mijn vrouw en een taxichauffeur met smetvrees die, toen bij mijn vrouw de vliezen braken, bang was dat het zijn bekleding zou ruïneren. En nu zit ik me hier op de gang kut te voelen, in afwachting van het uit de Eerste Hulp terugkerende personeel. Iedereen is de mensen gaan helpen die gewond raakten bij de aanslag, alleen deze twee verpleegsters niet. En de weeën van mijn vrouw zijn weer afgenomen. Waarschijnlijk voelt de baby ook dat dat hele geboren worden eventjes niet zo urgent meer is. Terwijl Verrassing, Superlijm en andere Keret-bundels geroemd werden vanwege hun uitbundige verbeeldingskracht, gooit deze almaar aan belang winnende auteur het in Zeven vette jaren over een andere boeg. In dit nieuwe boek doet hij op tragikomische wijze verslag van zeven jaren van zijn persoonlijk leven, die samenvallen met de eerste levensjaren van zijn zoon Lev. De Israëlische samenleving is in ieder verhaal voelbaar: of het nu gaat om zijn ouders, die de Holocaust hebben overleefd; zijn ultraorthodoxe zus, die met haar elf kinderen in de meest orthodoxe buurt van Jeruzalem woont, of om zijn door hem verafgode broer, die onder meer pleit voor de legalisering van softdrugs en een volleerd olifantenfluisteraar blijkt te zijn. Met deze verhalen op het kruispunt van journalistiek, autobiografie en fictie, slaagt Keret erin om via de microkosmos van zijn eigen leven een indringend, ontroerend en toch humorvol beeld te geven van het huidige Israël. Etgar Keret (Tel Aviv, 1967) is een van de belangrijkste vertellers uit hedendaags Israël. Zijn boeken verschijnen in vierendertig landen en hij publiceert onder andere in Le Monde en The New York Times. Naast schrijver en universitair docent is Keret filmmaker. Met zijn vrouw Sjira Geffen won hij in Cannes de Camera d Or voor de film Jellyfish. `Etgar Keret is een genie. The New York Times `Keret heeft ons weer in zijn greep. We vergeven het hem. We willen meer. Le Figaro `Briljant. Ik ken niemand die schrijft zoals hij. The Guardian `De vrolijke verhalen hebben een treurige ondertoon, de rauwe, diep trieste geschiedenissen voelen aan als feel good-verhalen, je leest ze met een glimlach. HP/De Tijd