Prooi

«Haar authentiek schrijverschap is hier altijd nog onvoldoende opgemerkt» schreef Het Volk naar aanleiding van 'Trefwoord: Wraak!', Suzanne Binnemans tweede roman uit 1990.En Kritisch Lezen schreef over 'Scheidslijnen' uit 1998: «Dit is moderne literatuur, in een moderne taal geschreven, en met een doorzicht in menselijk handelen en mis-handelen, dat men momenteel nog maar met mondjesmaat bij onze 'grote' schrijvers kan terugvinden. Een verrassend boek, dat men met ingehouden adem leest. Méér dan aanbevolen.»Suzanne Binnemans mag gerust een stille kracht in de Vlaamse letteren genoemd worden, getuige bovenstaande citaten én getuige dit 'Prooi', haar vijfde boek. Eva, een getrouwde vrouw van net veertig, is de gedroomde prooi. Ze zoekt iemand die haar weer gelukkig kan maken, iemand die na haar opa’s dood zijn plaats in kan nemen, iemand bij wie ze het gevoel kan hebben dat ze leeft. Hij, een man op leeftijd, wil haar niet bezitten in de betekenis die andere mannen eraan geven. Hij wil dat ze van hem houdt, dat ze verslaafd raakt aan zijn oordelen en meningen. Hij wil haar binden door macht. Verlangt naar onvoorwaardelijke toewijding en onderdanigheid. Er ontstaat een soort ‘bedrog’, een soort overspel. Haar nood tot spreken en begrepen te worden is echter net zo groot als de zijne. Tot hij te ver gaat en er een machtsstrijd ontstaat. Ze willen beiden zien wie het langst stand houdt en wie het meest heeft geleerd. Eva’s angst om verlaten te worden en zijn problemen met de onmacht en aftakeling die bij het ouder worden horen, klinken door tot in iedere zin.‘Wat zou jij beginnen met iemand zoals ik?’ vraagt ze. ‘Het is net andersom, antwoord ik, wat zou jij met iemand van mijn leeftijd beginnen? Ik sterf in je bed.’Over 'Scheidslijnen': «Als Gogol in Dagboek van een gek is Suzanne Binnemans het hoofd binnengegaan van de 37-jarige, ex-radiojournalist Ewout. Binnemans weet de suggestie op te roepen van een monoloog die in gedachten uitgesproken zou kunnen zijn. Beklemmend.» – NRC Handelsblad Over 'Vertrekken': «De lezer wordt niet alleen deelgenoot van zijn gedachten en gevoelens maar via het dagboek ook van die van Lynn. Via deze ingenieuze structuur licht Suzanne Binnemans steeds een tipje van de sluier op en wordt ons een beeld geschetst van de relatie die tien jaar duurde. Mijn complimenten.» – Vrouwenbibliotheek (2003)